Mijn belangstelling voor de dood is er altijd al geweest. Als kind en jongvolwassene echter meer in de negatieve zin, een angst voor sterven en de dood op zich! Later is dit veranderd in interesse en fascinatie. De verhalen van mijn moeder die bij een uitvaartondernemer werkte wekten mijn interesse. Uiteindelijk ben ik zelf ook bij deze begrafenisondernemer als drager gaan werken en na enkele jaren als algemeen medewerker van het uitvaartcentrum. Dit betekende veelvuldig contact met zowel overledenen bij de verzorging, als met de naasten die achterbleven; tijdens het rouwbezoek en als uitvaartleider.

Het enthousiasme voor het vak werd steeds groter. Ik wilde het zo goed mogelijk doen voor de mensen die achterbleven. Ervoor zorgen dat ze fijne herinneringen overhielden aan het afscheid van hun geliefde.

“De dood is als het doven van een kaars. Als de ochtend is aangebroken schuilt achter de tranen van verdriet, de glimlach van de herinnering…”